34- بصيرت در شعر شاعران

بصيرت در شعر شاعران

وقتي تگرگ وحشي...

كاظم رستمي

وقتي تگرگ وحشي، تن ترد باغو آزرد

انگاري روح جوونه تو نگاه غنچه پژمرد

نفس صبح بهار روز جشن عاشقي بود

سامري سحر رو بردو، سحر شب به سرمه مي سود

گلا جادوشده بودن، دل خورشيدو سوزوندن

توي فتنه سياهي، تخم ترديدو نشوندن

يه طرف ديو دوچهره، يه طرف گلاي ترديد

افتادن به جون باغو ميوه شو سامري مي چيد

دل باغبونو سوزوندن، اونكه عمار علي بود

آخه باغم، اصل اصلش، فدك يار علي بود

اوناكه توي سقيفه، فتنه شك نشوندن

حالا اومدن با كينه، خطبه نفرت خوندن

با توأم اي گل عاشق، تو كه تو خواب سرابي

توي اين زمين بازي به خدا نقش برآبي

نذا بشكنن دوباره حرمت دست علي رو

سامري خدا بياره گاو سبز دغلي رو

نذا تو نگاه فتنه، فتنه شوم ملخها

بشكنه تردي ياس تو هجوم هرز علفها

منو تو با هم گذشتيم، ازشب سياه وحشت

با هم اومديم تا اينجا، توي شاديا و محنت

حالا اين سحر كويره، كه داره تو رو مي گيره

دريا اين وره عزيزم، ماهي تو سراب مي ميره

اوني كه سبز سرابو، توي طرح آرزو ريخت

نقشه مرگ ماها رو تو كوير فتنه مي ريخت

بسه اين قصه درازه، رنج درياي رشيده

بگو يا علي دوباره، آخر قصه اميده

بشكن اين آيينه هارو، محو آئين علي شو

اگه آئينه اويي، حالا پابست ولي شو              

فتنه ها در كمين كشور ماست

محمود شريفي (كميل)

در ما غرور و عشق و وفا پاگرفته است

وقتي زبير خرده به مولا گرفته است

اين جا كه كوفه نيست كه تنها شود علي

اين سرزمين طنين اطعنا گرفته است

خفاش هاي خسته سرخورده از طلوع

خورشيد بر بلند بقا جا گرفته است

آن پير مشرقي كه طلوع ولايت است

مهرش هماره نقش به دل ها گرفته است

با سامري بگوي كه موساي عشق ما

تأييد از خداي تعالي گرفته است

گو چشم بسته باز كند خوب بنگرد

كاين قوم، مي ز جام تولا گرفته است

بين خمين و خامنه ديوار و مرز نيست

لبيك ما زمين و زمان را گرفته است

*****

فتنه ها در كمين كشور ماست

دشمن اعتقاد و باور ماست

ما به لطف خدا يقين داريم

سايه دست دوست بر سر ماست

*****

فتنه اين دفعه هم، كذايي بود

جوهر سبز آن ريايي بود

سبز اما نه سبز اهل البيت

سبز از جنس بي وفايي بود

*****

چشم امت فريب رنگ نخورد

بازي فتنه فرنگ نخورد

روي پيشاني بلند وطن

همچنان كوفه داغ ننگ نخورد          

كسي نبرده زخاطر...

محمد مهدي سيار

هنوز ماتم زن هاي خون جگر شده را

هنوز داغ پدرهاي بي پسر شده را

كسي نبرده زخاطر، كسي نخواهد برد

ز ياد، خاطره باغ شعله ور شده را

كسي نبرده زخاطر، نه صبح رفتن را

نه عصرهاي به دلواپسي به سرشده را

نه آه مانده بر آيينه هاي كهنه شهر

نه داغ هاي هر آيينه تازه تر شده را

جنازه ها كه مي آمد هنوز يادم هست

جنازه هاي جوان كوچه هاي تر شده را...

نه، اين درخت پر از زخم، خم نخواهد شد

خبر بريد دو سه شاخه تبر شده را!      

ايران كه كوفه نيست

سيدحسين شهرستاني

ايران كه كوفه نيست، مگر مرده ايم ما؟!

ما عهد بسته ايم، قسم خورده ايم ما!

بد مست نيستيم كه پيمانه بشكنيم

عمري است تا به عهد تو سر برده ايم ما

«روز نخست چون دم رندي زديم و عشق»1

راهي به جزولاي تو نسپرده ايم ما

ما با امام عهد وفاي تو بسته ايم

با او بگو كه عهد تو چون برده ايم ما!

«بر ما بسي كمان ملامت كشيده اند»2

اين فخر ماست تيري اگر خورده ايم ما

گر سنگ هاي كينه اين نابرادران

ور بار جور اجنبيان، گرده ايم ما

امروز نيست دشنه و دشناممان نصيب

از طعنه رقيب نيازرده ايم ما

ما دل به هاي و هوي زمستان نباختيم

هر چند اگر به حادثه پژمرده ايم ما

*****

دست تو باد بر سر ما باقي اي خدا!

دست دعا نگر كه برآورده ايم ما!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

1 و 2: حافظ

به اصالت بگراييد

احد ده بزرگي

چلچراغي كه فروزنده ي ايوان شماست

غنچه ي تاول آيينه ي پاك دل ماست

جاي دردانه ي اشك ،از ستم تفرقه جو

دل اگر سر زند از ديده ي انديشه رواست

هاي !آتش نفسان راه شما را نزند

آن سيه صخره ي يخ بسته كه آيينه نماست

بايد از جمع دل آگاه زمان منها كرد

آن كه در فصل شكفتن سبب فاصله هاست

به اصالت بگراييد ،هلا هم نفسان !

كه جدا گشتن از خويشتن خويش بلاست

تا كي و چند هوسباز به بازي گيرد

غزلي را كه عروس دل شيداي شماست

هيچ پروا دگر از ديو سيه دل نكنيد

تا سليمان سحر،شب شكن و راهنماست

همچو گرداب فنا در دل خود محو شود

آن كه پنداشته خود محوري اش راه گشاست

اي كه دم مي زني از مكتب گلرنگ احد

گر تو را نيست عمل ،دم زدنت باد هواست